Language
Już dziś w Polsce sportowe emocje sięgną zenitu, kiedy na mundialu zagra polska drużyna. Korzystając z gorącego czasu mundialu, przypominamy Wam najwybitniejszych piłkarzy PRL-u.
1.Kazimierz Deyna
Na samym początku rankingu nie może zabraknąć Kazimierza Deyny. Uważany za jednego z najwybitniejszych polskich piłkarzy, karierę rozpoczął na Pomorzu, w Starogardzie Gdańskim. Profesjonalnie grał dla ŁKS-u, a jego talent szybko dostrzegli działacze warszawskiej Legii. Transfer zapewnił mu karierę, a Kazimierz Deyna sam szybko stał się ikoną klubu, grając w 304 meczach i strzelając wiele bramek. Numer 10., z którym grał, od 2007 roku pozostaje zastrzeżony i żaden piłkarz nie może zakładać koszulki z tym numerem. Wspaniała gra tego wybitnego piłkarza przyczyniła się do zajęcia przez Polaków 3. miejsca na Mistrzostwach Świata w 1974 roku. Ostatni mecz w reprezentacji zagrał na Mundialu w 1978 roku. W tym samym roku piłkarz otrzymał zgodę na wyjazd – swoich sił próbował w Manchesterze City, później przebywał w USA. Piłkarz marzył o założeniu w Polsce szkółki piłkarskiej, jednak marzenia przerwał tragiczny wypadek w nocy 1 września 1989 roku.
2. Jan Tomaszewski
Zaczynał w klubach – Śląsk i Gwardia, później, w latach 1970-1972 reprezentował Legię. Najlepszy okres jego kariery przypadł na czas występów w ŁKS Łódź (1972-1978), gdzie stał się czołowym zawodnikiem piłkarskiej reprezentacji. Początki Jana Tomaszewskiego w kadrze były trudne – w debiucie, w roku 1971 Polska przegrała z RFN 3:1, a krytykowany bramkarz pożegnał się z kadrą na półtora roku. Do gry w kadrze wrócił w w marcu 1973 roku i od tej pory trudno było sobie wyobrazić polską bramkę bez Tomaszewskiego. Najważniejszym meczem był ten stoczony z Anglią na Wembley – 17 października 1973 roku, biało-czerwoni zremisowali 1:1 co dało im awans na niemiecki mundial. Tomaszewski, nazwany „człowiekiem, który zatrzymał Anglię”, przyznał, że tamto spotkanie wcale nie było udane w jego wykonaniu. „To nie był mój najlepszy mecz, ale najszczęśliwszy. Popełniłem wówczas masę błędów, jednak pan Kazimierz Górski tak to zaprogramował, że każdy walczył za każdego. Byliśmy jak… klocki Lego. Każdy element do siebie pasował i wszyscy doskonale się uzupełnialiśmy. Mnie pan Kazimierz tak nastawił, że wychodziłem do górnych piłek, a kolegów w taki sposób, że mieli wówczas wskakiwać do bramki. I gdy popełniałem błędy, oni je naprawiali. W innych sytuacjach to ja ich wspomagałem. Człowiek, który zatrzymał Anglię, składał się więc z 12 części – pana Kazimierza i 11 piłkarzy” – tłumaczył w jednym z wywiadów Jan Tomaszewski. Finał w RFN przyniósł drużynie wyjście z grupy, a ostatecznie trzeci miejsce. Po zakończeniu kariery próbował swoich sił jako trener – był np. w sztabie szkoleniowym reprezentacji Polski (1989-90), prowadził łódzki Widzew, następnie pracował jako specjalista ds. marketingu. Był felietonistą sportowym i komentatorem telewizyjnym, napisał dwie książki. Od lat jest ekspertem telewizyjnym, a w latach 2011-15 był posłem na Sejm.
3. Zbigniew Boniek
Lata 80. w polskiej piłce nożnej zdecydowanie symbolizują Zbigniewa Bońka. Urodzin się w Bydgoszczy, w roku 1956, karierę rozpoczynał w bydgoskiej Zawiszy. W roku 1975 rozpoczął grę w Widzewie Łódź, gdzie stał się najważniejszym zawodnikiem. Razem z „Czerwonymi” zdobywał dwukrotnie Mistrzostwo Polski (1981 i 1982 r.). Łącznie w łódzkim klubie rozegrał 172 spotkania, strzelając 50 bramek. Juventus Turyn zapisał się w jego historii w roku 1982, tam święcił największe triumfy, zdobywając Mistrzostwo Włoch (1984), Puchar Włoch (1983), Puchar Zdobywców Pucharów (1984) a także Puchar Europy po meczu z Liverpoolem na Helsey w maju 1985 r. W Juventusie rozegrał 81 spotkań, strzelając 14 bramek. Lata 1985-1988 to czas gry w klubie AS Roma, z którym to zdobył Puchar Włoch w 1986 r. Podsumowując, Zbigniew Boniek w reprezentacji rozegrał 80 spotkań, strzelając 24 bramki. Brał udział w Mistrzostwach Świata w Argentynie w 1978 r., w Hiszpanii w 1982 r. (zdobywając razem z kolegami z drużyny Antoniego Piechniczka brązowy medal) oraz w Meksyku w 1986 r. Znalazł się też na liście FIFA 100, przygotowanej przez Pelego. Od sierpnia do grudnia 2002 r. był trenerem polskiej reprezentacji. Drużyna pod jego przewodem wygrała 2 mecze, 1 zremisowała i 2 przegrała
4. Włodzimierz Lubański
Włodzimierz Lubański urodził się w 1947 roku w Gliwicach, gdzie rozpoczął karierę piłkarską. Od 1963 roku grał w Górniku Zabrze, gdzie osiągał największe sukcesy – siedmiokrotnie zdobył Mistrzostwo Polski (1963, 1964, 1965, 1966, 1967, 1971, 1972), sześć razy Puchar Polski (1965, 1968, 1969, 1970, 1971) a także wziął udział w europejskich pucharach. Włodzimierz Lubański został liderem rankingu najlepszych strzelców reprezentacji, a jednocześnie jej podporą w latach 70. Lubański w barwach Górnika zagrał 279 mecze strzelając w nich 195 bramek. Kolejne 30 bramek zdobył w międzynarodowych rozgrywkach pucharowych. Cztery raz został królem strzelców ekstraklasy (1966, 1967, 1968, 1969), w latach 1967 i 1970 wybrany został Piłkarzem Roku. 4 września 1963 r. Lubański pierwszy raz zagrał w reprezentacji Polski – był to mecz z Norwegią, gdzie Włodzimierz Lubański strzelił jedną z dziewięciu bramek zdobytych w tym meczu przez Polskę. W reprezentacji rozegrał 75 meczów strzelając 48 bramek! (pierwsze miejsce w rankingu wszechczasów). Jako kapitan reprezentacji brał udział w Igrzyskach Olimpijskich w Monachium, gdzie Biało-Czerwoni zdobyli złoty medal. 6 czerwca 1973 r., w czasie słynnego meczu eliminacji Mistrzostw Świata z Anglią na Stadionie Śląskim w Chorzowie, Włodzimierz Lubański strzelił Anglikom bramkę, doznał jednak wówczas groźnej kontuzji, która na długo wykluczyła go z gry. Będąc postacią nr 1. polskiej piłki nożnej, nie pojechał na Mundial w RFN, w którym reprezentacja wywalczyła brązowy medal, co było największym sukcesem w historii polskiej piłki nożnej. Do gry w kadrze wrócił w 1976 r. Brał udział w Mistrzostwach Świata w Argentynie, a 24 września 1980 r. rozegrał swój ostatni mecz reprezentacyjny, strzelając gola w towarzyskim meczu z Czechosłowacją.W latach 1975-1982 grał w belgijskim klubie KSC Lokeren, rozgrywając tam 196 meczów i strzelając 82 bramki. Karierę sportową zakończył w roku 1985.
